قواعد تصمیم گیری برای روش صحه گذاری
انواع خاصی از آزمون با استفاده از رویه یا روشی “صحه گذاری شده” انجام میشود. برای مثال، این گستره تا حد زیادی در روش های کاملاً صحه گذاری شده تحلیلی (مثلاً پیروی از ISO 5725) تا روش های “صنعتی پذیرفته شده” (مثلاً براساس اصول قانونی پذیرفته شده موقت) پایدار است.
درجه ای که عدم قطعیت در یک روش یا استاندارد گنجانده شده است ممکن است روشن و صریح باشد، به عنوان مثال یک روش برآورد عدم قطعیت ممکن است به سادگی نیاز به ترکیب عوامل ویژه آزمایشگاه برای بدست آوردن عدم قطعیت اندازه گیری نهایی را بیان کند.
در این موارد، تصمیم گیری در مورد چگونگی در نظر گرفتن عدم قطعیت اندازه گیری معمولاً روشن است. به عنوان مثال، در زمینه آزمون محیطی قانونی (مانند آزمون MCERTS خاک و آب)، عدم قطعیت اندازه گیری معمولاً از طریق مشخصه های عملکردی تعریف شده برای دقت (تکرارپذیری و/یا تجدیدپذیری) و گرایش (روش و/یا آزمایشگاه) که در طول صحه گذاری اینکه توزیع های عمده در عدم قطعیت هستند، ایجاد شده است.
از سوی دیگر، در شرایط دیگر (مانند آزمون انتشار دود) ارزیابی دقیق تری از عدم قطعیت و یک قاعده تصمیم گیری که از ارائه نتایج ساده پرهیز میکند، همراه با بیانیه ای از مقدار حد مربوطه، مورد نیاز است. (یعنی مقدار اندازه گیری شده و عدم قطعیت اندازه گیری دقیق ارزیابی شده). به معنای کلی تر، این رویکرد (اخیر) این مزیت را دارد که مشتری به جای اینکه متعهد شود، تصمیم خود را در گزارش آزمون یا کالیبراسیون در زمان اندازه گیری ثبت کند، میتواند تصمیم خود را درباره قابل قبول بودن نتیجه بنابر راحتی و کاربرد خود بگیرد.
آژانس محیط زیست انگلستان و ولز که بر برنامه صدور گواهینامه نظارت میکند. این برنامه، چارچوب برای کسب و کارها جهت تأمین الزامات کیفی را فراهم میکند. انطباق با MCERTS باعث اطمینان EA در نظارت بر انتشار گازهای گلخانه ای به محیط زیست میشود.
