در نظر نگرفتن عدم قطعیت اندازه­ گیری در قاعده تصمیم گیری

مشکل قواعد تصمیم­ گیری که عدم قطعیت اندازه­ گیری را در نظر نمی­ گیرند

بیانیه­ های انطباق تحت ISO / IEC 17025: 2017 نیاز به یک قاعده  تصمیم ­گیری (7.3) که عدم قطعیت اندازه ­گیری را در نظر می­گیرد، دارد. برخی از مردم استدلال می­کنند اگر مشتری درخواست کند، با نادیده گرفتن عدم قطعیت ­می­توان انطباق را “حساب” کرد;  اما به نظر می­رسد که این یک اعتقاد کاملاً متناقض است که شما می­توانید با “انجام ندادن کاری” کاری انجام دهید (آیا می­توان با “عدم اطاعت از چراغ قرمز جهت توقف” از “یک چراغ  قرمز جهت توقف” اطاعت کرد؟)

علاوه بر تناقض دستوری و منطقی در این رویکرد،  برخی دیگر نیز استدلال می­کنند که این کار مجاز است زیرا ” مشتری ریسک همراه با نادیده گرفتن عدم قطعیت را قبول می­کند” این نیز یک استدلال نادرست است که با یک مثال ساده نشان داده خواهد شد.

• فرض کنید به دلایلی فرضی، پذیرش ساده بدون در نظر گرفتن عدم قطعیت اندازه­گیری، به عنوان یک قاعده تصمیم­گیری قابل قبول تعریف شده باشد: قبول، وقتی که مقدار اندازه­گیری شده در بازه رواداری اعلام شده است و عدم قطعیت نقشی در روند تصمیم­گیری ندارد
• همچنین فرض کنید که برای یک اندازه­ گیری ویژه،  یک رواداری ±1 وجود دارد و مقدار اندازه­ گیری شده برابر با 0.5 است.
• از آنجا که مقدار در بازه  رواداری است، بنابراین نتیجه بدون در نظر گرفتن عدم قطعیت اندازه گیری، قبول اعلام می شود

در واقع، تمام سناریوهای اندازه ­گیری زیر با توجه به این قاعده منجر به قبولی می­شوند …

𝑢 = 0.1 ،  = 100%قبول، طبق قاعده پذیرش ساده بدون در نظر گرفتن عدم قطعیت u

𝑢 = 2 ، 𝑝𝑐 = 37% قبول، طبق قاعده پذیرش ساده بدون در نظر گرفتن عدم قطعیت u

𝑢 = 10 ، 𝑝𝑐 = 8% قبول، طبق قاعده پذیرش ساده بدون در نظر گرفتن عدم قطعیت u

مشکل قواعد تصمیم­ گیری در این حالت

همه این سناریوها (و تعداد نامحدودی سناریوی دیگر) به صورت مکرر ممکن می­باشد و در صورت در نظر نگرفتن عدم قطعیت اندازه ­گیری، ریسک در هر حالت  متفاوت خواهد بود.

بنابراین نمی­توان “ریسک مرتبط با نادیده گرفتن عدم قطعیت” را پذیرفت، زیرا ریسک نه تنها تعریف نشده است، بلکه وقتی عدم قطعیت نادیده گرفته شود، ریسک قابل تعریف نیست.

در دفاع نمی­توان ادعا کرد که “در عمل چنین اتفاقی اجازه نخواهد داده شد” و در عین حال ادعا می­کنند “عدم قطعیت را نادیده می­گیرند”.

بعلاوه فرض کنید، در این وضعیت فرضی، مشتری فهمیده است که این ریسک، تعریف نشده و  هنوز هم می­خواهد ادامه یابد، این سوال پیش می­آید که “برای کدام هدف قانونی؟” اگر (برای برخی هنوز دلیل موجهی وجود ندارد) چنین تصمیمی مانند همه حالت­ها،  پس از آن مجاز باشد، برای جلوگیری از بیان نادرست نتیجه، تصمیم­گیری باید به طور درست گزارش شود … به عنوان مثال:

“قاعده تصمیم­ گیری: قاعده پذیرش ساده، عدم قطعیت را نادیده می­گیرد، که به موجب آن امکان بیان هیچ سطحی از اطمینان یا ریسک مرتبط با تصمیم­ گیری وجود ندارد”

به نظر نمی­رسد که از این امر استقبال شود، اما حذف قسمت پایانی این جمله موجب نادرست جلوه دادن اساس تصمیم ­گیری می­شود.

عواقب بیشتر،  نادیده گرفتن عدم قطعیت اندازه­ گیری این است، که نتیجه چنین تصمیم ­گیری انطباق از نظر “اندازه شناختی” قابل ردیابی نیست، به عنوان مثال نمی توان از آن برای تهیه قابلیت ردیابی برای هر فعالیت اندازه­ گیری بعدی مانند کالیبراسیون، آزمون، بازرسی یا صدور گواهینامه استفاده کرد.

قابلیت ردیابی اندازه­ شناختی ندارد، زیرا نتیجه از طریق زنجیره ای ناگسسته از اندازه­ گیری­ها و عدم قطعیت ­های مرتبط برقرار نیست. از نظر آماری ایجاد یک PDF برای اندازه­ده بر اساس بیانیه انطباق با استفاده از قاعده ­ای که به هر طریقی، مستقیم یا غیر مستقیم، عدم قطعیت را در نظر می­گیرد، ممکن نیست.

در آخر، همچنین باید توجه داشت که قواعدی مانند “پذیرش ساده که عدم قطعیت اندازه ­گیری در روند تصمیم­ گیری را نادیده می­گیرد، اما عدم قطعیت اندازه ­گیری همراه با نتیجه تصمیم­ گیری گزارش می­شود” نیز با تعریف ISO / IEC 17025: 2017 از قاعده تصمیم ­گیری سازگار نیست زیرا عدم قطعیت در روند تصمیم ­گیری نقش نداشته است.

گزارش عدم قطعیت پس از تصمیم­ گیری ممکن است اجازه دهد که بعداً ریسک ارزشیابی شود ، اما در تصمیم قبلی برای پذیرش تأثیر نگذاشته است یا در غیر این صورت – بنابراین نشان دهنده وضعیتی است که تصمیم­ گیری بدون در نظر گرفتن ریسک اتخاذ شده است.

راه حل…

اغلب، در شرایطی که مشتری از آزمایشگاه می­خواهد “عدم قطعیت را” نادیده بگیرد به این دلیل است که درک کافی از عدم قطعیت یا ریسک را ندارند تا متوجه شوند چه می­خواهند. با این حال معمولاً مشتری در مورد مناسب بودن اندازه­ گیری ها اعتقاد چندانی ندارد – به عبارت دیگر، یک ایده ضمنی درباره هدفی که عدم قطعیت آن بیش از اندازه بزرگ است، وجود دارد.

ایجاد و استفاده کمی از آن “هدف” عدم قطعیت اندازه ­گیری را در نظر می­گیرد.

از معیارهای پذیرش ساده می­توان به عنوان مبنایی برای شناسایی بازه پذیرش استفاده کرد به شرط آنکه همراه با محدودیت مشخص شده در عدم قطعیت استفاده شود، به عنوان مثال با توافق بر یک حد بالای عدم قطعیت اندازه­گیری یا توافق با حد نسبت عدم قطعیت آزمون (TUR).

توافق برای حدود عدم قطعیت اندازه ­گیری موضوعی است که باید بین آزمایشگاه و مشتری آن بررسی شود. برای مثال، آزمایشگاه ممکن است اشاره کند که یک آزمایشگاه تایید صلاحیت شده است و مقادیری را برای عدم قطعیت احتمالی اندازه ­گیری­های کلیدی تعیین کرده اند …

به طور خلاصه:

قاعده­ ای مانند پذیرش ساده،  بدون درنظرگرفتن عدم قطعیت اندازه ­گیری، یک قاعده تصمیم­ گیری مناسب تحت ISO / IEC 17025: 2017 نیست.(مشکل قواعد تصمیم­ گیری)

• در بهترین حالت، بدون ریسک قابل تعریف و بدون قابلیت ردیابی اندازه ­شناختی، از نظر فنی بی فایده است،
• در بدترین حالت، استفاده از وضعیت یک آزمایشگاه تایید  صلاحیت شده، که تصمیم بی معنی را بعنوان چیزی قابل اعتمادتر از آنچه هست تصویب کند

قواعدی بر اساس معیارهای پذیرش ساده، می­توانند بخشی از یک قاعده تصمیم ­گیری معتبر، زمانی­که  با یکدیگر برای در نظر گرفتن عدم قطعیت اندازه­ گیری استفاده می­شوند، تحت این شرایط باشد:

• قابلیت ردیابی اندازه ­شناختی را فراهم کند (در صورت لزوم می­توان یک PDF را ایجاد کرد)

یک ریسک قابل تعریف در نتیجه تصمیم­ گیری وجود داشته باشد.