نگهداری و تعميرات بر اساس قابليت اطمينان

نگهداري و تعميرات بر اساس قابليت اطمينان

بررسي اجمالی

نگهداري و تعميرات بر اساس قابليت اطمينان (RCM) روشي براي شناسايي سياست هايي است كه براي مديريت خرابي بايد اجرا شود تا ايمني، دسترس پذيري و اقتصاد كارآمد و مؤثّر براي فعاليت كليه انواع تجهيزات به دست آيد.

RCM در حال حاضر روش اثبات شده و پذيرفته شده اي است كه در طيف وسيعي از صنايع استفاده مي شود.

RCM فرآيند تصميم گيري براي شناسايي الزامات اجرايي و مؤثّر نگهداري پيشگيرانه تجهيزات را فراهم مي كند كه مطابق با ايمني، فعاليت و اقتصاد پيامدهاي خرابي هاي قابل شناسايي و مكانيسم تخريب مرتبط با اين خرابي ها است. نتيجه نهايي فعاليت در طول فرآيند، قضاوتي در مورد ضرورت انجام وظايف نگهداري يا اقدامات ديگر مانند تغييرات عملياتي است. جزئيات در مورد استفاده و كاركرد RCM در 11-3-60300 IEC تهيه شده است.

كاركرد

تمام وظايف مبتني بر ايمني در رابطه با پرسنل و محيط است و بر اساس نگراني هاي عملياتي يا اقتصادي است. با اين حال بايد معيارهايي كه وابسته به ماهيت توليد و كاربرد آن است در نظر گرفته شود. براي مثال، فرآيند توليد نياز به اين دارد كه از نظر اقتصادي متداوم باشد و نسبت به ملاحظات زيست محيطي سختگيرانه حساس باشد، در حالي كه در مورد تجهيزات دفاعي بايد از نظر عملياتي موفق باشند، اما معيارهاي ايمني، اقتصادي و محيط زيستي سختگيرانه كمتري دارد. در شرايطي كه خرابي ها مي توانند اثرات ايمني، محيط زيستي، اقتصادي يا عملياتي جدي داشته باشند، مهم ترين مزيت از اهداف تحليل حاصل مي شود.

RCM براي تضمين نگهداري مؤثّر و كارآمد انجام مي شود و عموماً در مرحله طراحي و ايجاد اعمال مي شود و در مرحله فعاليت و نگهداري استفاده مي شود.

ورودي ها

كاربرد موفق RCM نياز به درك خوب از تجهيزات و ساختارها، محيط عملياتي و سيستم ها، زيرسيستم ها يا آيتم هاي تجهيزات مرتبط كه همراه خرابي هاي ممكن هستند و پيامدهاي اين خرابي ها دارد.

فرآيند

گام هاي اساسي از برنامه RCM عبارت اند از:

• شروع و برنامه ريزي؛
• تحليل خرابي كاركرد؛
• انتخاب كار؛
• اجرا؛
• بهبود مستمر.

RCM مبتني بر ريسك است و گام هاي اساسي در ارزيابي ريسك را دنبال مي كند. نوعي از ارزيابي ريسك تحليل حالت خرابي، اثرات و حساسيت (FMECA) است اما هنگامي كه در اين زمينه استفاده مي شود، به رويكرد خاصي براي تحليل نياز دارد.

شناسايي ريسك متمركز بر شرايطي است كه توسط انجام وظايف نگهداري، ممكن است خرابي هاي بالقوه، فراواني و/يا پيامدهاي آنان حذف شوند يا كاهش يابند. اين فعاليت با شناسايي
كاركرد مورد نياز و استانداردهاي عملكرد و خرابي تجهيزات و اجزا كه مي تواند منجر به گسست اين  كاركردها شود، انجام مي شود.

تحليل ريسك شامل تخمين فراواني هر خرابي بدون نگهداري هايي است كه بايدانجام شود. پيامدها توسط تعريف اثرات خرابي تعيين مي شوند. ماتريس ريسك فراواني خرابي و پيامدها را تركيب مي كند و طبقه بندي براي سطوح ريسك ايجاد مي كند.

سپس ارزشيابي ريسك براي انتخاب سياست مديريت مناسب خرابي براي هر حالت خرابي انجام مي شود.

كل فرآيندRCM براي رجوع و بازبيني هاي بعد به صورت گسترده مستند مي شود. مجموعه اي از داده هاي خرابي و نگهداري هاي مرتبط بهبود پايش نتايج و اجرا را ممكن مي سازد.

خروجي ها

RCM تعريفي از شرايط نگهداري مانند شرايط پايش، زمان بندي بازسازي، زمان بندي جايگزيني، يافتن خرابي يا شرايطي كه نياز به نگهداري پيشگيرانه نيست را تعيين مي كند. ديگر نتايجي كه ممكن است از تحليل گرفته شود شامل طراحي مجدد، تغييرات در عمليات يا رويه هاي نگهداري يا آموزش هاي بيشتر است. سپس فواصل كاري و منابع مورد نياز شناسايي مي شود.

سند مرجع

IEC 60300-3-11, Dependability management – Part 3-11: Application guide – Reliability
centred maintenance