سیستم های اندازه گیری ویژگی ، دسته‌ای از سیستم‌های اندازه‌گیری هستند که در آن مقدار اندازه‌گیری یکی از دسته‌های محدود است که در مقایسه با سیستم اندازه گیری متغیرها است که می تواند منجر به زنجیره ای از مقادیر شود. متداول ترین آنها سنجه برو/نرو است که تنها دو نتیجه ممکن دارد. سایر سیستم‌های ویژگی، برای مثال استانداردهای بصری، ممکن است منجر به پنج تا هفت طبقه‌بندی مانند بسیار خوب، خوب، منصفانه، ضعیف، بسیار ضعیف شوند. سایر تجزیه و تحلیل های عادی را نمی توان برای ارزیابی چنین سیستم هایی استفاده کرد.
هنگام استفاده از هر سیستم اندازه گیری در تصمیم گیری، خطری قابل اندازه گیری وجود دارد. از آنجایی که بزرگترین ریسک در مرزهای دسته می باشد، مناسب ترین تحلیل، کمی کردن تغییرات سیستم اندازه گیری با منحنی عملکرد گیج است.
روش های تحلیل ریسک
در برخی موقعیت‌های مشخصه، بدست آوردن قطعات کافی با مقادیر مرجع متغیر امکان‌پذیر نیست. در چنین مواردی، خطرات ناشی از اشتباه یا ناسازگاری وجود دارد.
تصمیمات را می توان با استفاده از موارد زیر ارزیابی کرد:
تجزیه و تحلیل آزمون فرضیه
نظریه تشخیص سیگنال
از آنجایی که این روش‌ها تغییرپذیری سیستم اندازه‌گیری را تعیین نمی‌کنند، باید تنها با رضایت مشتری استفاده شوند. انتخاب و استفاده از چنین تکنیک‌هایی باید بر اساس شیوه‌های آماری خوب، درک منابع بالقوه تغییرات که می‌تواند بر محصول و فرآیندهای اندازه‌گیری تأثیر بگذارد، و تأثیر یک تصمیم نادرست بر فرآیندهای باقی‌مانده و مشتری نهایی باشد.
منابع تنوع سیستم های ویژگی باید با استفاده از نتایج عوامل انسانی و تحقیقات ارگونومیک به حداقل برسد.
رویکردهای ممکن
سناریو
فرآیند تولید تحت کنترل آماری بوده و دارای شاخص های عملکردی Pp=Ppk=0.5 می باشد که قابل قبول نیست. از آنجایی که این فرآیند در حال تولید محصول ناسازگار است، برای حذف قطعات غیرقابل قبول از جریان تولید، یک اقدام مهاری لازم است.
برای فعالیت مهار، تیم فرآیند یک گیج ویژگی را انتخاب می کند که هر قسمت را با مجموعه خاصی از محدودیت ها مقایسه می کند و در صورت رعایت محدودیت ها، آن قسمت را می پذیرد. در غیر این صورت قسمت را رد می کند (معروف به go/no-go gage). اکثر گیج‌های این نوع برای پذیرش و رد بر اساس مجموعه‌ای از قطعات اصلی تنظیم می‌شوند. برخلاف گیج متغیر، این گیج مشخصه نمی تواند نشان دهد که یک قسمت چقدر خوب یا بد است، بلکه فقط پذیرفته یا رد شده است (یعنی 2 دسته). همانطور که برای همه گیج ها، این گیج ویژگی دارای مناطق “خاکستری” است که در آن می توان تصمیمات اشتباه گرفت.
از آنجایی که این مورد هنوز توسط تیم مستند نشده است، باید سیستم اندازه گیری را مطالعه کرد. با این حال، برای رسیدگی به حوزه‌های خطر در اطراف محدودیت‌های مشخصات، تیم تقریباً 25٪ از قطعات را در محدوده مشخصات پایین یا نزدیک به آن و 25٪ از قطعات را در یا نزدیک به حد بالایی مشخصات انتخاب کرد. در برخی موارد که ساخت چنین قطعاتی دشوار است، تیم ممکن است تصمیم بگیرد از درصد کمتری استفاده کند، زیرا این امر ممکن است تنوع نتایج را افزایش دهد. اگر امکان ساخت قطعات نزدیک به محدودیت های مشخصات وجود ندارد، تیم باید در استفاده از ویژگی gaging برای این فرآیند تجدید نظر کند. همانطور که برای هر مشخصه مناسب است، قطعات باید به طور مستقل با یک گیج متغیر با تغییرات قابل قبول (به عنوان مثال، یک CMM) اندازه گیری شوند. هنگام اندازه‌گیری یک ویژگی واقعی که نمی‌توان آن را با گیج متغیر اندازه‌گیری کرد، از ابزارهای دیگری مانند متخصصان برای پیش تعیین اینکه کدام نمونه‌ها خوب یا معیوب هستند، استفاده کزد.
از سه ارزیاب استفاده می شود که هر ارزیاب در مورد هر قسمت سه تصمیم می گیرد.
یک تصمیم قابل قبول با یک (1) و یک تصمیم غیر قابل قبول با صفر (0) تعیین می شود.
منبع سیستم های اندازه گیری ویژگی : آنالیز سیستم های اندازه گیری
